اولین مدل‌های مایوهای شنا در قرن هجدهم میلادی روانه بازار شدند. پارچه این مایوها از جنس پشم و پنبه بودند که در آب به شدت سنگین می‌شدند. آنها زمان زیادی برای خشک شدن احتیاج داشتند. در آن زمان محل شنای مردان و زنان از هم جدا بود.
در آغاز قرن بیستم میلادی با گسترش گردشگری نمونه‌های مد مایوهای شنا در سواحل دریاچه‌ها به سرعت گسترش یافت. به تدریج مایوها چسبناک‌تر شدند و پارچه‌های کشدار برای تولید مایو مورد استفاده قرار گرفتند. مایوهایی که تمام بدن را می‌پوشاندند در سال ۱۹۱۰ طرفداران بسیار داشتند.
مایوهای پرزرق‌و‌برق
سرانجام در دهه ۱۹۲۰ مایوهای شنا مدل‌های دلپذیری به خود گرفتند. دکمه‌های طلایی و پولک‌دوزی‌های پر زرق‌و‌برق بخشی از مایوهای شنایی شدند که دیگر چسبناک و تنها برای بدن‌های لطیف ساخته شده بودند. در آن زمان مایو برای سایزهای بزرگ وجود نداشت.
مسابقه ملکه زیبایی در دهه ۱۹۵۰
در دهه ۱۹۵۰ زنان طلاق گرفته حق شرکت در مسابقات ملکه زیبایی را نداشتند. زنان زیباروی با مایوهای شنا که برجستگی‌های بدن‌شان‌را به خوبی به نمایش می‌گذاشتند، در مسابقات سال ۱۹۵۶ شرکت کرده بودند.
مهم‌ترین موضوع جنجالی برای همه طراحان مایو این است که چقدر پارچه باید در تهیه یک مایو مصرف شود. این سوال که تا چه‌حد می‌توان بدن خود را در معرض دید دیگران قرار داد، موضوع اصلی طراحان مد مایوهای شنا شده است. نمایشگاه مدی در همین رابطه در سال ۲۰۱۱ میلادی در میامی آمریکا.
مایو با سایزهای بسیار بزرگ
موضوع سایزهای بسیار بزرگ مشکل اصلی طراحان مد مایوهای شنا شده است!. در چنین شرایطی پارچه‌های کشدار به کمک این طراحان آمده. مایوهای شنای خوب باید بتوانند کیفیت خود را چه در آب و چه در ساحل دریا، یا کنار استخر نیز حفظ کنند.
_________________________________________________________________________________