برخی از مردم افغانستان به طور سنتی برای سرگرمی به بازی‌هایی رو می‌آورند که به گفته بعضی کارشناسان، فرهنگ خشونت و جنگ را بیشتر نهادینه می‌سازد. این افراد از پرندگان گرفته تا شتر را به جنگ می‌اندازند و به تماشا می‌نشینند.
سگ جنگی یکی از سرگرمی‌های معمول در افغانستان است. در بسیاری از ولایت‌های افغانستان در روزهای رخصتی (تعطیل)، مردم برای تفریح به میدان‌های سگ جنگی می‌روند. سگ‌های آموزش دیده و قوی‌هیکل آن قدر با یکدیگر می‌جنگند که بالاخره میدان را زخمی و خون آلود ترک می‌کنند
تماشای قوچ جنگی هم در این کشور برای خیلی‌ها لذت‌بخش است. برخی از مردم افغانستان این حیوان را نه به خاطر گوشتش بلکه برای میدان جنگ پرورش می‌دهند. به خاطر قیمت زیاد قوچ، جنگ قوچ‌ها کمتر برگزار می‌شود. دو قوچ رقیب آن قدر با شاخ به یکدیگر می‌کوبند تا یکی از آنها مجبور به ترک میدان شود
مسابقه میان خروس جنگی‌ها در سطح وسیع‌تری برگزار می‌شود و تماشاچیان زیادی هم دارد. تقریبا می‌توان گفت که جنگ خروس‌ها در هر محله‌ای اتفاق می‌افتد. خروس‌های جنگی نسبتا گران‌قیمت هستند. گاهی یکی از خروس‌ها در جنگ چشمانش را از دست می‌دهد یا پس از شکست توسط صاحبش سر بریده می‌شود.
به جنگ انداختن شترها بیشتر در سمت شمال افغانستان معمول است؛ اما در دیگر نقاط افغانستان هم انجام می‌شود. شتر حیوانی کینه‌ورز است؛ اما معمولا جنگ نمی‌کند. برای جنگ انداختن شترها صاحبانشان ترفندهایی دارند. جنگ دو شتر تا جایی ادامه پیدا می‌کند که یکی از حریفان از پای درآید
بزکشی در افغانستان نوعی ورزش به شمار می‌آید و علاقمندان و تماشاچیان زیادی دارد. این بازی هر جمعه به خصوص در هوای معتدل خزان، در ولایت‌های مختلف برگزار می‌شود. بزکش‌ها یا چاپ‌اندازان (سواران روی اسب) برای آن که جسد یک گوساله یا گوسفند را در بازی به دست بیاورند، از هیچ گونه خشونتی بر یکدیگر دریغ نمی‌کنند
ادامه جنگ و ترویج فرهنگ جنگ به اندازه‌ای در افغانستان همه‌گیر شده که کودکان با عیدی خود تفنگ اسباب بازی می‌خرند و در کوچه با یکدیگر می‌جنگند. برخی از این تفنگ‌ها گلوله‌های ساچمه‌ای شلیک می‌کنند که واقعا خطرناک هستند. برخی از کودکانی هم که پولی برای خرید اسباب بازی ندارند، مورچه‌ها را به جنگ هم می‌اندازند.